„Sezon burz” Andrzeja Sapkowskiego to książka, która znalazła się na samym szczycie mojej listy „must read”. Całą sagę o Wiedźminie pochłonęłam jakieś dziesięć lat temu i od tamtej pory bardzo często i bardzo chętnie wracałam myślami do powieści Sapkowskiego, które stały się dla mnie kwintesencją polskiego fantasy. Jak twierdzi sam autor, „Sezon burz” nie jest ani kontynuacją, ani prapoczątkiem przygód Geralta – to krótka historia usytuowana gdzieś pomiędzy rozstaniem z Yennefer, a tajemniczym zniknięciem Wiedźmina. Czy Andrzejowi Sapkowskiemu udało się jeszcze raz mnie oczarować i ponownie wciągnąć w świat magii i potworów? Zapraszam na recenzję.

Historia, standardowo już, rozpoczyna się sceną, w której Geralt musi rozprawić się z potworem siejącym postrach w wiosce. Jak zwykle, wychodzi z opresji bez szwanku i otrzymuje należne mu wynagrodzenie. Następnie udaje się do pewnego królestwa (wybaczcie, ale nie mam pamięci do nazw geograficznych, tym bardziej fikcyjnych 🙂 ) gdzie niespodziewanie zostaje postawiony przed sądem za fałszerstwa finansowe i zawyżanie rachunków. W tym samym czasie, w niewyjaśnionych okolicznościach, giną miecze, które Wiedźmin zostawił w depozycie. Z pomocą przychodzi mu jak zwykle niezastąpiony przyjaciel Jaskier. Dzięki konszachtom z możnymi i władnymi tegoż świata, bard wyciąga Geralta z kłopotów i pomaga mu ustalić tożsamość złodziei. Biały Wilk wyrusza więc w podróż usłaną licznymi przygodami. Nie raz przyjdzie mu stawić czoła bandytom i opryszkom, którzy będą chcieli zmierzyć się z nieuzbrojonym pogromcą potworów. Nie zabraknie również scen łóżkowych, ponieważ w tej części Geralt, wyposzczony i podatny na kobiece wdzięki, wdaje się w romans z czarodziejką o imieniu Koral. Taka już jego słabość…

Co mi się podobało?

Historia przedstawiona jest w ciekawy i barwny sposób. Sapkowski bardzo szczegółowo obrazuje otoczenie, maluje słowami przepiękne krajobrazy i  opisuje okoliczne wioski. Najbardziej zaciekawiły mnie opisy przepysznych dań, serwowanych w tamtejszych karczmach i zajazdach. Prawie czułam ich niesamowity zapach i wyjątkowy smak 🙂 Autor ponownie zachwycił mnie również specyficznym, archaicznym językiem, który wręcz ubóstwiam. Dodatkowo, połączony z sarkazmem, ironią i błyskotliwym humorem, sprawił, że bawiłam się wyśmienicie podczas tej lektury.

Postaci są żywe, wyraźne i szczegółowo przedstawione. Mnóstwo intryg, knowań i podstępnych zagrań. Natkniemy się również na dziwne stwory, mutanty i magiczne zaklęcia. A wszystko to będzie nie raz umazane krwią i posoką. Poznamy też różnych władców, którzy w mniej lub bardziej uczciwy sposób sprawują władzę w swoich królestwach. W fabule nic nie dzieje się bez przyczyny – historia ułożona jest w logiczną całość i nie ma tutaj miejsca na niepotrzebne wątki.

Co mnie rozczarowało?

Zdecydowanie postać Wiedźmina. Do tej pory Geralt był dla mnie wzorem mężczyzny, którego mogłabym poślubić i spędzić z nim resztę życia. Odważny, silny, inteligentny i pewny siebie – marzenie większości kobiet 😀 Jednak w tej powieści Wiedźmin jest jakiś taki … nijaki, płaski i szary. Stracił swoją ikrę, zaradność i magnetyzm. Zniknęła też gdzieś subtelność i szarmanckość, a wzrok wiedźmina zbyt często kieruje się ku przypadkowo zadzieranym przez wiatr spódniczkom.

Jaskier też nie wydaje się być sobą. Pamiętam, że w poprzednich częściach nie był osobnikiem nazbyt rozgarniętym, czy rozsądnym ale w „Sezonie burz” bard jest po prostu nieznośny. Wciąż tylko marudzi i narzeka, a Geralt musi go niańczyć jak małe dziecko. Ta postać również straciła na swojej wyrazistości i zadziorności.

Dlaczego, mimo wszystko, warto przeczytać tę książkę?

„Sezon burz” to kawał dobrego, polskiego fantasy. Zawsze doceniałam Sapkowskiego za dobry styl i błyskotliwość, a tego w tej książce nie brakuje. Powieść czyta się szybko, lekko i przyjemnie. To książka obowiązkowa dla wszystkich fanów Wiedźmina. A tym, którzy jeszcze nie poznali Geralta, radzę zacząć czytać sagę od początku. Zachwyt gwarantowany!